Inicjatorem i kierownikiem pisma przez cały okres jego istnienia (1884–1892) był przybyły z Warszawy adwokat i publicysta Henryk Elzenberg, lecz jako nominalny wydawca figurował inż. Stefan Kossuth. Obok Elzenberga i jego żony Jadwigi z pismem współpracował zespół skupiony dawniej wokół „Gazety Łódzkiej”. Zasilili go także adwokaci Łętowski i Łaganowski, piszący kroniki tygodniowe, reżyser i krytyk teatralny Łucjan Kościelecki, felietonista Leon Gajewicz.
„Dziennik Łódzki” drukowany był w firmie Leona Krukowskiego (dziadek Juliana Tuwima) przy ul. Piotrkowskiej 18. Redakcja i administracja mieściły się najpierw przy ul. Cegielnianej. Pierwszym wydawcą „DŁ” był geometra Zdzisław Kułakowski, drugim – Stefan Kossuth, który w 1885 r. kupił drukarnię Krukowskiego i przeniósł ją do pasażu Meyera. Głównym redaktorem był Henryk Elzenberg. Po buncie łódzkim w 1892 r. gazeta zamieszczała artykuły o ruchu robotniczym, więc na żądanie gubernatora została zamknięta.
„Dziennik Łódzki” był pismem inteligencji, szerzył idee pozytywizmu oraz polską kulturę w łódzkim środowisku wielonarodowym. Po jego upadku Łódź przez kilka lat nie miała polskiego dziennika. Dopiero w ostatnich latach XIX w. powstały „Rozwój” i „Goniec Łódzki”. „Dziennik Łódzki” pojawił się na krótko w 1919 r., potem w latach 30. XX w. i powrócił na stałe 1 lutego 1945 r.
