Spóźniona inkorporacja
W tym samym czasie przyłączono do Łodzi także sąsiadujące z nimi części wsi: Antoniew Stokowski, Dąbrowa, Radogoszcz, Rokicie, Widzew, Zarzew i Żabieniec, dzięki czemu obszar Łodzi powiększył się do 5875 ha. Spóźniona o wiele lat inkorporacja sprawiła jednak, że zamiast terenów umożliwiających rozładowanie gęstej zabudowy śródmieścia Łódź wchłonęła w latach 1906–1915 obszary już dosyć silnie zurbanizowane. Te spontanicznie tworzone, ciasno zabudowane osady o podmiejskim charakterze bez urządzeń komunalnych stawały się dla miasta pewnym ciężarem. Ich regulacja i przebudowa były już niemal niemożliwe, gdyż zamieszkiwała tam prawie połowa z prawie półmilionowej populacji Łodzi!
Pierwsza wzmianka o wsi Bałuty
Przypomnijmy przy okazji, że pierwsza wzmianka o wsi Bałuty pochodzi z 1430 r., a w drugiej połowie XIX w. dwaj kupcy – Icek Bławat i Icek Birenzweig – nabyli sąsiadujące ze Starym Miastem tereny podupadłego już wówczas majątku szlacheckiego. Na zakupionych gruntach urządzono osadę Bałuty Nowe składającą się z 330 działek budowlanych. Jej układ nawiązywał do sieci ulic Starego Miasta, a w odległości zaledwie 500 m od Starego Rynku założono centralny plac osady, czyli Bałucki Rynek.
