Karierę rozpoczął w 1924 r. w drużynie piłkarskiej KS Lublinianka. W 1928 r. przeszedł do Łódzkiego Klubu Sportowego, stając się ulubieńcem kibiców i najlepszym strzelcem w historii klubu (95 bramek w I lidze). W 1932 r. został wicekrólem strzelców polskiej I ligi. W okresie międzywojennym rozegrał ponad 500 meczów w barwach ŁKS, w których zdobył 295 goli. W piłkarskiej reprezentacji Polski wystąpił w czterech meczach, zdobywając dwie bramki, brał udział m.in. w eliminacjach do Mistrzostw Świata w 1934 r. Wielokrotnie reprezentował Polskę również w hokeju na lodzie w latach 1929–1951, wystąpił np. w turnieju olimpijskim w Garmisch-Partenkirchen w 1936 r. i na Mistrzostwach Świata w Pradze w 1938 r. Uprawiał też lekkoatletykę, łyżwiarstwo, narciarstwo, pływanie, skoki do wody i tenis ziemny. Od 1946 r. trenował Włókniarz-Widzew (1950–1951), by potem objąć ŁKS i poprowadzić klub do zdobycia Pucharu Polski w 1957 r. i pierwszego w historii Łodzi tytułu Mistrza Polski w 1958 r. Sukces ten powtórzył z drużyną juniorów ŁKS w 1962 r. Był też trenerem hokeistów ŁKS, a w latach 1949–1950 prowadził kadrę narodową. Zmarł 29 stycznia 1991 r. w Łodzi, spoczywa na Starym Cmentarzu. Sportowca upamiętnia ulica na Retkini, tablica na kamienicy przy ul. Kopernika 61, a przede wszystkim Stadion Miejski im. Władysława Króla przy al. Unii Lubelskiej 2, gdzie gra ŁKS.
